Ποιος δολοφονεί ξανά τη Ρόζα: επτά σημεία για την αριστερά που υψώνει ελληνικές σημαίες στις πλατείες

1. Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 1919. Στην αποβάθρα του ποταμού Σπρέε εντοπίζονται τα πτώματα των Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ. Αμφότεροι τον Αύγουστο του 1914 είχαν αρνηθεί να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό των πολεμικών δαπανών και να στηρίζουν τα εθνικά οράματα της Γερμανίας μπροστά στον πόλεμο. Έφυγαν από το SPD και δημιούργησαν την ομάδα Σπάρτακος. Με το ξέσπασμα του πολέμου αρνήθηκαν κάθε συμμετοχή καλώντας την εργατική τάξη να μη στέψει τα όπλα της ενάντια στους λαούς αλλά προς τα αφεντικά της. Τελικά η εξέγερση του Σπάρτακου πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση των πρώην συντρόφων τους σοσιαλδημοκρατών. Ρόζα και Λιμπκνεχτ εκτελέστηκαν. Από εκείνο το πρωινό του Γενάρη ένας ποταμός αίματος χωρίζει δύο επιλογές: μεταρρύθμιση ή επανάσταση, εθνικισμός ή διεθνισμός, πόλεμος ή αδελφοσύνη.

2. Πέντε δεκαετίες νωρίτερα η κριτική του Ιταλού Ματσίνι εξαπλωνόταν ανάμεσα στην εργατική τάξη της Ιταλίας. Ο Ματσίνι, μετά τη ήττα της Παρισινής κομμούνας, ισχυριζόταν πως η Διεθνής μιλώντας για παγκόσμιο προλεταριάτο και επανάσταση σε όλη τη γη καταργεί τις εθνικές ταυτότητες. Την απάντηση στο Ματσίνι ανέλαβε ο Μπακούνιν: Αυτός που καταργεί τις ιδιαιτέρες ταυτότητες και παραδόσεις των λαών δεν είναι η διεθνής ένωση της εργατικής τάξης αλλά το Εθνικό Κράτος. Επιβάλλοντας μια δήθεν ενοποιητική δομή καταστέλλει όλες τις ιδιαίτερες ταυτότητες των πληθυσμών που εμπερικλείει. Αντίθετα η Διεθνής αναδεικνύει την κοινότητα, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που η κάθε μια διαθέτει, ως το βασικό κύτταρο αυτοκυβέρνησης στης απελευθερωμένης ανθρωπότητας.

3. Με τον παγκόσμιο καπιταλισμό να μπαίνει εδώ και χρόνια σε συνεχή και σπειροειδή κρισιακά φαινόμενα, με τους λαούς των αράβων και όχι μόνο να εξεγείρονται ο ένας μετά τον άλλον ανατρέποντας καθεστώτα, με τo ελληνικό κράτος να βρίσκεται για πάνω από ένα χρόνο σε διεθνή καπιταλιστική εποπτεία με αποτέλεσμα την πλήρη αποσταθεροποίηση του πολιτικού του συστήματος μπροστά στην βίαιη οικονομική ερημοποίηση των φτωχών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, η αριστερά έχει δύο επιλογές: είτε θα βροντοφωνάξει πως «ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται» είτε θα σκύψει το κεφάλι μηρυκάζοντας νοσταλγικά εθνικές λύσεις.

4. Η επιλογή της σοσιαλδημοκρατικής εθνικής γραμμής στην παρούσα φάση είναι εκτός από ανόητη [καθώς είναι πρακτικά αδύνατη η επαναφορά του καπιταλισμού σε παλαιότερο πρότυπο παραγωγής και ανάπτυξης] και επικίνδυνη καθώς στο όνομα της εθνικής λύσης και της υποβόσκουσας εθνικιστικής υστερίας που την περιβάλλει [προδότης πρωθυπουργός - πολιτικοί, εθνικοί κίνδυνοι κυριαρχίας, τουρκικός κίνδυνος] υπάρχει ο υπαρκτός κίνδυνος γέννησης ενός αυθεντικού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος που θα αλώσει την αριστερά μέσα σε μια νύχτα. Το ιστορικό προηγούμενο της Ιρανικής επανάσταση πρέπει να μελετηθεί διεξοδικά.

5. Και αν η επιλογή της σοσιαλδημοκρατικής – εθνικής λύσης είναι η αυτονόητη επωδός της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς και στις δύο της εκφάνσεις [ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ] αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως τον τελευταίο καιρό τμήματα της λεγόμενης ριζοσπαστικής, επαναστατικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς υψώνουν ελληνικές σημαίες στις πλατιές. Και δεν είναι φυσικά το πρόβλημα αυτή η καθ΄όλα αντιαισθητική και επικίνδυνη ενέργεια αδιέξοδου οπορτουνισμού που προβληματίζει αλλά η συστηματική άρθρωση από πολλές πλευρές αυτού του Μετώπου πολιτικού λόγου που προτάσσει τόσο την εθνική λύση όσο και πολιτική διέξοδο με την δημιουργία «εθνικής κυβέρνησης σωτηρίας» που θα κλείσει τα σύνορα, θα διαγράψει το χρέος, θα βάλει τα «λαμόγια» στη φυλακή, θα μας πάει στη δραχμή και βάλει την καπιταλιστική μηχανή σε τροχιά ανάπτυξης με της δικές μας δυνάμεις!

6. Είναι απορίας άξιον πως δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που για χρόνια αρθρώνουν λόγο συνολικής ανατροπής ενός συστήματος εκμετάλλευσης που «δεν αντέχει άλλο» και πρέπει «άμεσα να ανατραπεί πριν οδηγηθούμε στον όλεθρο», σήμερα, που η κρίση φτάνει στα καθ ημάς κάνουν βήματα πίσω πριμοδοτώντας λύσης εθνικής σωτηρίας. Με συστηματική επωδό της επαναφορά του κοινωνικού κράτους και την εθνικοποίηση μέρους της παραγωγής η αριστερά της «Ρήξης και της Ανατροπής» δείχνει να επιμένει στο εντελώς ανορθολογικό όραμα του εθνικού ηγέτη-σωτήρα που θα βάλει φρένο στην «καταστροφική λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού» και θα προτάξει τα στήθη του απέναντι στου τραπεζίτες. Η αριστερά ψάχνει έναν Τσάβες ή, αν και δεν το ομολογεί, έναν Ανδρέα Παπανδρέου. Αγνοώντας πως ο ιστορικός χρόνος και οι πραγματικές οικονομικές συνθήκες το καθιστούν αδύνατο επιθυμεί τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του κοινωνικού κράτους [υπάρχει ακόμα και η φασιστική και η αμερικάνικη εκδοχή του new deal] χωρίς να την απασχολεί πως αυτή η μορφή σοσιαλδημοκρατίας δεν ήρθε ιστορικά στην Ελλάδα ως ρεφορμιστική στροφή του εργατικού κινήματος αλλά ως εθνικιστική λαϊκή αυτοεκπλήρωση στο πρόσωπο του μεσσιανικού «σωτήρα» - με ολέθριες συνέπειες για την αριστερά, το εργατικό κίνημα και εν τέλει για κάθε προοπτική ανατροπής.

7. Λοιπόν για να τελειώνουμε. Όσοι φλερτάρουν με εθνικές λύσεις μπροστά στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, όσοι διατυπώνουν σχέδια εξόδου ρίχνοντας την ευθύνη στο δήθεν αδηφάγο και ανήθικο τραπεζικό – παρασιτικό κεφάλαιο νοσταλγώντας [αν και δεν το ομολογούν ρητά] ένα παλαιότερο, συγκεντρωτικό καπιταλισμό, όσοι παρατούν την εργατική τάξη τη στιγμή της πλέον βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου για να ψαρέψουν στα θολά νερά του «πλήθους» της πλατείας, όσοι ψηλαφούν την πολυπόθητη «γραμμή μαζών» στο ύπουλο ύψωμα της γαλανόλευκης μιζέριας επενδύοντας στον πολιτισμό των ηλιθίων, όσοι αναδιπλώνονται μπροστά στα υπαρκτά διλήμματα της κρίσης μιλώντας για «μη ώριμες συνθήκες» και για «αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων», όσοι αρνούνται τη διεθνιστική προοπτική της απελευθέρωσης κλείνοντας το μάτι στην εθνική στρατηγική, όσοι βλέπουν τη «σωτηρία της πατρίδας» στην λύση εντός των συνόρων, στην μεσσιανική έλευση του ηγέτη σωτήρα που θα επαναθεμελιώσει το καλό κοινωνικό κράτος, όσοι με αμφίσημα τσιτάτα τύπου «λαϊκή εξουσία» στέλνουν αντιφατικά μηνύματα στο εσωτερικό και στο εσωτερικό των κομματικών στρατών τους, όσοι εν τέλει αρνούνται την μοναδική δυνατότητα εξόδου από την ανακυκλούμενη καπιταλιστική κρίση που δεν είναι άλλη από τη μαζική διεθνιστική οργάνωση και δράση του προλεταριάτου για την ανατροπή, επιλέγουν τον όλεθρο του καπιταλιστικού πολέμου, θάβουν την ελπίδα απελευθέρωσης στο χώμα της «αλλαγής», ρίχνοντας για μια ακόμα φορά το πτώμα της Ρόζας στα βρώμικά νερά του Σπρέε.