«Ταξική» μεροληψία


Α) Στο κυριακάτικο «ΠΡΙΝ» της 4-1-2015 δημοσιεύεται άρθρο του Αλέκου ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ με το οποίο, μεταξύ των άλλων, καταδεικνύει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «κόμμα αδιέξοδης αστικής διαχείρισης με αναφορά στην Αριστερά», αντιτίθεται σφόδρα σ’ αυτήν την προϊούσα διαδικασία εκθήλυνσης της πολιτικής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ και προτρέπει «όποιον… επιθυμεί… να σταματήσει να κυλά η χώρα στον αυταρχισμό και στην παρακμή… να βοηθήσει ώστε να αναγνωρίσουν όλο και περισσότεροι ότι η σωτηρία της κοινωνίας, …είναι ακριβώς η βαθιά αλλαγή της και όχι η τοποθέτησή της στη φορμόλη, να προβάλει τις αντίθετες εργατικές τάσεις και αναγκαιότητες, ρεαλιστικά, επίμονα και μεροληπτικά –η έμφαση δική μας–επικοινωνώντας προωθητικά – ηγεμονικά με τις τάσεις ενσωμάτωσης των εργαζομένων, ώστε την επομένη να ενισχυθεί έμπρακτα και με προοπτική η εργατική πολιτική. Οφείλει να υποστηρίξει τις προσπάθειες και την πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τις αδυναμίες και με τις αδυναμίες της…». Έχουμε την πεποίθηση πως η έκφραση «μεροληπτική προβολή των εργατικών τάσεων και αναγκαιοτήτων» δεν αποτελεί μια τυχαία, κακότεχνη γλωσσική διατύπωση, μιαν άτυχη γλωσσαλγία. Αν επρόκειτο γι’ αυτό, δεν θα μας απασχολούσε καθόλου μολονότι η σωστή χρήση των λέξεων είναι πρόβλημα όχι μόνο γραμματικής λογικής αλλά και ιστορικής προοπτικής. Επισημάνθηκε εύστοχα (βλ. Ράσελ Τζάκομπι, Το τέλος της ουτοπίας, εκδόσεις, Τροπή, σελ. 92) ότι «η κριτική σκέψη απαιτεί εννοιολογική φροντίδα και ακρίβεια και όχι ζητωκραυγές και ακαδημαϊκό στόμφο» όπως, επίσης, (βλ. Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση (VITA ACTIVA) εκδόσεις γνώση, σελ. 273) και ότι «τα λόγια δεν χρησιμεύουν για να καλύπτονται προθέσεις αλλά για να αποκαλύπτονται πραγματικότητες». Πιστεύουμε, λοιπόν, πως άλλοι υπολογισμοί, πολιτικής φιλοσοφίας και κομματικής μεθοδολογίας, υπαγόρευσαν την προπαρατεθείσα γλωσσική επιλογή του αρθρογράφου.

Η ιστορία χαίρεται ν’ απαξιώνει τα αυθαιρέτως επιλεγμένα σύμβολα*

*Άρθουρ Ρόζενμπεργκ
 

Α) Μεταπολιτευτικά, υπήρχε ένα διακριτό ρεύμα Ελλήνων Αριστερών που ανδρώθηκε και παγιώθηκε, στο πλαίσιο της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, με βασικό συλλογιστικό άξονα την «Ευρώπη», την «Ε.Ο.Κ» και ήδη «Ευρωπαϊκή Ένωση», το «ευρωπαϊκό αξιακό κεκτημένο», τον αταλάντευτο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της σκέψης του και της πολιτικής δράσης του. Στην αρχή μειοψηφικό, εσχάτως δε πλειοψηφικό και κυρίαρχο στο σώμα της ευρύτερης ελληνικής Αριστεράς με φορέα τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η «Ευρώπη» που, στην εναγώνια προσπάθειά τους να της προσδώσουν αριστερό, ταξικό πρόσημο, την ονόμασαν «Ευρώπη των λαών», εσχάτως πέταξε, με αλαζωνικήν αυταρέσκεια, απ’ το πρόσωπό της το ημιδιαφανές προσωπείο που της είχαν φορέσει και φανερώθηκε, αφτιασίδωτο πλέον, το πραγματικό της πρόσωπο: το γηρασμένο, ειδεχθές αντιδημοκρατικό πρόσωπο του καπιταλισμού με τα ιδιαίτερα απωθητικά χαρακτηριστικά που του προσδίδει η furor teutonicus (τευτονική μανία)