του Βασίλη Λαδά
Στις δεκαετίες 1950, 1960, 1970 το καφενείο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού και το περίπτερο στην αίθουσα αναμονής διανυκτέρευαν. Οι ξενύχτηδες έπιναν καφέ, αγόραζαν τις πρωινές εφημερίδες (μύριζαν μελάνι) κι έβλεπαν περί τις 02.30 τη διασταύρωση των οτομοτρίς της γραμμής Καλαμάτα – Αθήνα.
Εδώ και πολλά χρόνια σταματήσαμε στην Πάτρα ν’ ακούμε τα σφυρίγματα των υπεραστικών τρένων. Η λέξη οτομοτρίς (εκ των Γαλλικών) ξεχάστηκε. Ακούμε όμως τον θόρυβο για την υπογειοποίηση ή όχι, σε μήκος δώδεκα χιλιομέτρων από το Ρίον στην Πάτρα, της σύγχρονης γραμμής του τρένου που έρχεται από Κιάτο με αργούς ρυθμούς.
