αντιστροφή προοπτικής: 2022

Με αφορμή την εντεινόμενη καταστολή των πανεπιστημιακών καταλήψεων, σε συνέχεια της κατάργησης κάθε μορφής φοιτητικής εκπροσώπησης στη διοίκηση, σε ακολουθία των λυσσαλέων αντισυνδικαλιστικών και αντεργατικών νόμων, της πανεπιστημιακής αστυνομίας, του περιορισμού των διαδηλώσεων και των λοιπόν χουντικών τεχνουργημάτων, από τις φιλελεύθερες πένες επανέρχεται διαρκώς το λογικοφανές επιχείρημα πως «στην δημοκρατία το πανεπιστημιακό άσυλο δεν έχει πια νόημα», καθώς «σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο δεν υπάρχει κανένας περιορισμός της γνώμης».

*η ζωή είναι αλλού

Η αφορμή. Ήταν άραγε γιατί διέγραψαν έναν Γερμανό φοιτητή από τη Ναντέρ, γιατί η φρουρά του Παρισιού αρνήθηκε την πρωσική κατοχή, γιατί ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι αυτοπυρπολήθηκε στην Σιντί, γιατί κάποιος διέδωσε μια φήμη πως «έρχονται φασίστες» στην ταράτσα της Νομικής, γιατί μια παρέα απελπισμένων επιτέθηκε στο Λιτόχωρο, ή μήπως γιατί ο Αθανάσιος Μελίστας, ο Εντσάουλ Μεντόζα, ο Ντέρεκ Σόβιν ή ο Επαμεινώνδας Κορκονέας εκτέλεσαν έναν δεκαεξάχρονο που δεν χώνευε την προστακτική της εξουσίας; Κανένας δεν ξέρει γιατί ξεκινάει μια εξέγερση —ούτε και έχει σημασία. Ο Γκοντάρ είχε συμβουλέψει τον Μπερτολούτσι να «κράτα πάντα μια πλευρά του πλάνου ανοιχτή γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να εισβάλει η πραγματικότητα»· και εισέβαλε: με μια πέτρα απ’ το πλακόστρωτο του Καρτιέ Λατέν που αποκάλυψε πως «από κάτω υπήρχε παραλία».