Το λάθος τηλεφώνημα ενός ερωτευμένου* [2]

*μπορεί ο τίτλος να αποτελεί παράφραση ενός διάσημου άρθρου του Ριζοσπάστη αλλά σε αντίθεση με το αντίστοιχο στο «ρίζο» το τηλεφώνημα εδώ είναι πραγματικό. Για την ακρίβεια έγινε προς την εφημερίδα Βαβυλωνία το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Ερωτικό εμπάργκο στο (παρα)κράτος των Εξαρχείων μας έχουν επιβάλει οι ταγοί του καθεστώτος της πλατείας. Δε μπορούμε να εκφράσουμε τον ευαίσθητο έρωτά μας χωρίς να γίνουμε περίγελος. Μας αποκλείει το σκηνικό και η πανταχού παρούσα αστυνομία της αισθητικής. Μεταμοντέρνοι πάνκιδες, εναλλακτικά λαμόγια, οικολόγοι ανελαστικοί, εξεγερμένοι τζογκλέρ, μας έχουν αποκλίσεις όλους εμάς τους εραστές της καλής κλασικής μουσικής.

Βέβαια, για να κάνω και λίγο αυτοκριτική, η χρησιμοποίηση του πληθυντικού είναι λίγο υπερβολική. Το πρόβλημά μου είναι προσωπικό όπως και ο έρωτας που είχα την τύχη ή την ατυχία να κατοικοεδρεύει στη γειτονιά των αναρχικών. Το να είσαι ερωτευμένος με μια κοπέλα από τα Εξάρχεια όταν αυτή μάλιστα σε περιφρονεί επιδεικτικά είναι σκέτη κόλαση. Το περιβόητο άβατο γίνεται ερωτικό βίωμα. Θα μου πεις ότι υπάρχουν και άλλες γειτονιές. Αλλά τι να κάνω εγώ ερωτεύτηκα στα Εξάρχεια και αυτό δεν αλλάζει.

Μωρό μου, αν με διαβάζεις, σε παντρεύομαι τώρα! Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, εκκλησία, δημαρχείο, με παπά, με δήμαρχο, με γραβάτα, με κουκούλα, όπου θες και όπως θες. Δε με νοιάζει. Πες μου το ναι και φεύγουμε να πάμε όπου θες…

Η μαυροδάφνη και ο Μπακούνιν


Όσο για εκείνα τα καλόπαιδα, που «στα δεκαπέντε τους σύχναζαν στου Στρέφη και διάβαζαν Μπακούνιν πίνοντας μαυροδάφνη», πρόκειται φαίνεται για το αρκετά συνηθισμένο είδος ανθρώπων στους οποίους η μαυροδάφνη είχε μεγαλύτερη επίδραση απ' ό,τι ο Μπακούνιν. Προτίμησαν την αποχαυνωτική ζάλη του κρασιού από την έξαψη των μολότοφ. Και την ασφαλή αμφισβήτηση που προσφέρει η ναρκισσιστική καταφυγή στο φαντασιακό του «καταραμένου» από το ρίσκο της πραγματικής εμπλοκής στους αγώνες.

Καλύτερα κοπρίτης παρά πολίτης

Ως γνωστών, ο Θεός άλλους τους έπλασε και άλλους τους έκλασε. Όχι, αγάπη μου, δεν χρειάζεται να μυρίζεσαι για να καταλάβεις σε ποια κατηγορία ανήκεις. Οι κλασμένοι άλλωστε είμαστε πολλοί περισσότεροι από τους πλασμένους απλά δεν το συνειδητοποιούμε. Είναι βλέπεις αυτά τα εξουσιαστικά αποσμητικά που τα βάζεις μετά το ντους και νομίζεις ότι είσαι κάτι. Πολίτης σου λέει ο άλλος. Φορέας δικαιωμάτων. Δηλαδή για να μην το παλυαναλύουμε η προσωποποίηση της ιδιοκτησίας κάποιων ολίγων προνομίων έναντι τον «μη πολιτών» και η αποδοχή της αστικής νομιμότητας. Για να φτιάξεις νόμο, πρέπει να βγεις αναγκαστικά εκτός νόμου. Αυτό κάνουν τα λαμόγια που μας κυβερνάνε. Φτιάχνουν το νόμο όπως γουστάρουν και μετά σου λένε «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Άρα μεγάλε, αν θέλεις να φτιάξεις άλλες νομιμοποιήσεις, αν θες να τους πολεμήσεις βρε αδερφέ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την παρανομία.

Και για να είμαστε σαφείς και συγκεκριμένοι, για να μιλάμε με ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ, οι πολίτες θεμελιώσαμε και τους δυο ολοκληρωτισμούς που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ο Πολίτης Βίλχεμ και ο Πολίτης Ιβάν. Πολίτες περήφανοι και ολοκληρωμένοι. Αλλά και τους καινούργιους πάλι για πολίτες το βλέπω να πηγαίνουν. Είναι γνωστή και πετυχημένη συνταγή, τσιμπάνε εύκολα οι υπήκοοι άμα τους ονομάσεις πολίτες. Μεγάλη δουλειά σου λέει ο άλλος. Τώρα έχω δικαιώματα. Τώρα ψηφίζω. Είναι πετυχημένο αυτό το project και δεν το αφήνουν εύκολα τα λαμόγια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ολόκληρος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αγάπη μου, μετά από 200 χρόνια εργατικό κίνημα άλλαξε το σύνθημα. Πρώτα ο Πολίτης, σου λέει. Τι και αν πάντα ο Σοσιαλισμός έβαζε στο επίκεντρο τον άνθρωπο; Αυτά είναι ξεπερασμένα. Ακόμα και οι σοσιαλδημοκράτες κατάλαβαν πως δεν πουλάει ο ανθρωπισμός. Εμπρός λοιπών, από εδώ και πέρα. Πολιτικός ορθολογισμός. Αυτός είναι ο νέος ολοκληρωτισμός…

Η Επιστροφή του Μένιου

«ο πολίτης θα ήθελε να δει τα μέλη της κυβέρνησης ως αντιεξουσιαστές στην εξουσία»
Γ. Α. Παπανδρέου


Ο Πολίτης είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Και η εξουσία επίσης. Ο Γιωργάκης θεωρεί ότι η εξουσία είναι ουδέτερη και πως η κυβέρνησή του είναι ένα μαγαζί που προσφέρει υπηρεσίες στον πελάτη. Συγγνώμη, στον πολίτη. Ο μικρός Γιωργάκης ήρθε με όραμα που είχαν πολλοί πριν από αυτόν. Να ενώσει την Ελλάδα, να πάψει ο σπαραγμός και ο διχασμός. Να τελειώνουμε με τους Δεξιούς και τους Αριστερούς, να τελειώνουμε με τους Δεκέμβρηδες. Για αυτό πήγε να κάνει την κίνηση ΜΑΤ. Να βάλει τη Δαμανάκη κομισάριο της μπαστοκρατίας. Δηλαδή από τον πομπό να μεταπηδήσει στο τανκ. Μια έξυπνη κίνηση που θα έσβηνε μια για πάντα αυτόν τον αναχρονισμό της μεταπολίτευσης. Εδώ τα πράγματα πάνε μπροστά, να πούμε. Πράσινη ανάπτυξη, πολίτης, ανθρώπινη κοινωνία, λογοδοσία, ηλεκτρονική διακυβέρνηση και δεν συμμαζεύεται. Πολύ μπροστά το άτομο!

Και για όσους αναρωτιόνται για το πώς θα κυβερνήσει αφού ως γνωστόν ο ίδιος είναι επαγγελματίας τουρίστας. Έκανε κάτι παλαιό και δοκιμασμένο. Το είχε κάνει και ο πατέρας του για να μπορεί να τρέχει κάθε φορά που φτερούγιζε η καρδούλα του στις Σουηδίες, στις Ελούντες και ενίοτε στα νοσοκομεία. Ανέστησε τον Κουτσόγιωργα και μάλιστα σε αναβαθμισμένη εκδοχή βαρέων βαρών. Το εγγόνι του Στρατηγού Παγκάλου αναλαμβάνει την κυβέρνηση ως εξολοθρευτής Μένιος νούμερο δυο, και εγώ περιμένω με ανυπομονησία να ακούσω να αναβιώνει η ιστορική φράση «Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε κύριοι!!!!, δεν δικαιούστε…»

Αυλαία και πάμε...

Κάποτε κάποιος σύντροφος σε μια χαλαρή κουβέντα μου είχε πει: «τελικά οι εκλογές είναι πολύ ωραίος θεσμός, εγώ λέω ακόμα και μετά την επανάσταση να τις διατηρήσουμε». Αρχικά γέλασα αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι είχε κάποιο δίκαιο. Οι εκλογές είναι μακράν ο πλέον επιτυχημένος θεσμός του συστήματος. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι καταπιέζει, αδικεί και ξεζουμίζει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ενώ παράλληλα φοβάται μήπως αυτή η κοινωνία συνειδητοποιήσει την απελπισία της και του αλλάξει τον αδόξαστο. Έτσι ο καπιταλισμός δουλεύει παράλληλα σε δύο επίπεδα. Από τη μία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πέρα από αυτόν και από την άλλη σχεδιάζει μια καλά στημένη επιχείρηση εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής με στόχο να θεραπεύσει τα καταπιεσμένα πάθη του πλήθους. Οι εκλογές λειτουργούν, έτσι, ως ένας εξαιρετικός μηχανισμός εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Για μία στιγμή αυτός που υπομένει αγόγγυστα το σαμάρι των αφεντικών έχει την ψευδαίσθηση ότι γίνεται καβαλάρης. Ο εκλογές έχουν κάτι από τη λυτρωτική ιερή λειτουργία ενός παγανιστικού οργίου που οργανώνεται μια φορά το χρόνο και για λίγες στιγμές αφήνει το καταπιεσμένο άτομο στην «απόλυτη ελευθερία» των φυσικών ορμών του. Η εκλογές είναι μια ψευδαίσθηση, μια χρήσιμη και απαραίτητη λειτουργία για το σύστημα και την επιβίωσή του. Η ιερή τελετουργία της θρησκεία του καπιταλισμού.

Έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής της λυτρωτικής λειτουργίας συμμετέχουμε συνειδητά στις εκλογές για το χαβαλέ και μόνο. Ψηφίζουμε αρνάκι άσπρο και παχύ, άκυρο (συνειδητό και ασυνείδητο), οικολόγους φούξια, καπνιστικές ομάδες για την τέχνη και την εικαστική συγκρότηση (Κ.Ο.Τ.Ε.Σ), Οφθαλμοσκοπικούς ιδεολόγους από χόμπι (και από άποψη), κόμμα ελλήνων κυνηγημένων (Κ.Ε.Κ), ιδεαλιστικούς μετανεωτερικούς σουρεαλιστές (Ι.Μ.Σ), βλάχους προοδευτικούς βορείων προαστίων (Β.Π.2), ρεπουμπλικάνους ελευθεριακούς πριμιτιβιστές (Ρ.Ε.Π), και ανανεωτικούς δεκεμβριστές – νέες δυνάμεις.



Υ.Γ όσοι δεν επέλεξαν ένα από τα παραπάνω είναι ανίδεοι, κομπλεξικοί και κρυφο-ΣΥΡΙΖΑιοι.-