Αγγελία

ΑΠΟ ΚΡΑΤΑΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΟΥ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΡΝΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΚΟΜΜΑ Η' ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΕΥΡΗΤΕΡΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ. ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΩΡΙΩΝ ΤΟΥ RISK MANAGMENT. ΠΛΟΥΣΙΑ ΑΜΟΙΒΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΚΑΡΡΙΕΡΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ Μ.Μ.Ε ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΗΘΟΥΝ Η ΝΕΑΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΑΛΛΑ ΛΟΓΟ ΦΟΡΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΓΙΩΡΓΟ , ΜΑΞΙΜΟΥ
ΤΗΛ.2103385412 Η' ΣΤΟ WWW.OPENGOV.GR
ΚΑΙ ΣΤΟ 2115006000 ΚΥΡΙΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
INFO@SEV.GR

Τζούλια Αλεξανδράτου

Υπάρχουν δύο κόσμοι: Ο δικός μας και ο δικός τους. Ο κόσμος της αξιοπρέπειας και των ονείρων, του μόχθου και της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοθυσίας. Ο κόσμος της εξέγερσης και της δημιουργίας, της αντίστασης και της ρήξης. Ο κόσμος των ερωτευμένων και των ποιητών, της τρυφερότητας και του πόνου. Ο κόσμος των ζωντανών ανθρώπων.

Και από την άλλη υπάρχει ο κόσμος τους. Ο κόσμος της επιφάνειας και της κατανάλωσης, της αποκτήνωσης και της μιζέρια, του φόβου και της υποκρισίας. Ο κόσμος των πλαστικών ερωτικών μηχανών. Ο κόσμος που δεν χορταίνει να πατάει πάνω στα πτώματά μας, να πνίγεται μέσα στην ασημαντότητα, απαιτώντας βάναυσα και ακόλαστα λίγες στιγμές ηδονής που όμως ποτέ δεν έρχεται. Ο κόσμος που βολοδέρνει καταναλώνοντας στην απουσία νοήματος έχοντας μετατρέψει σε εμπόρευμα τον ίδιο του τον εαυτό. Αφού ούτε ο ίδιος του ο εαυτός δεν έχει πια νόημα.

Η Τζούλια Αλεξανδράτου με τη συνολική της πράξη δημιούργησε ένα πραγματικό έργο τέχνης. Μας αποκάλυψε με τον πιο γυμνό και ξεκάθαρο τρόπο τoν κόσμο τους. Στο πρόσωπο και το κορμί της συμβολίζεται όλη η παρακμή της μπουρζουαζίας. Η απουσία νοήματος οδηγεί στην πλήρη παρακμή, στην ακόλαστη ανθρωποφαγία, στην υποταγή και στον εξευτελισμό.

Μεταξύ των δύο αυτών κόσμων ορθώνεται σήμερα ένα νέο παραπέτασμα. Ένα αισθητικό οδόφραγμα που μας οριοθετεί στην αντίπερα όχθη.

Η Μενεγάκη είναι μόνη (το γνωστό: Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι)

Από την περιρρέουσας ατμόσφαιρα σε μια συζήτηση διανοουμένων που ελάμβανε χώρα σε ένα βιβλιοπωλείο έμαθα – καθώς εδώ και χρόνια δεν διαθέτω τηλεοπτικό δέκτη - πως ένα τηλεοπτικό προϊόν θηλυκού γένους -ιδιαίτερα επιτυχημένο προϊόν είναι η αλήθεια- χώρισε με τον σύζυγό της. Μετά την αρχική μου έκπληξη για το πως μια τέτοια συζήτηση ελάμβανε χώρα σε πηγαδάκι ποιητών και συγγραφέων ακολούθησε και μια δεύτερη καθώς οι εν λόγω πνευματικοί άνθρωποι [κατά κύριο λόγο πανεπιστημιακοί] γνώριζαν άπαντες λεπτομέρειες ιδιωτικής ζωής της εν λόγο παρουσιάστριας, λεπτομέρειες τόσο αναλυτικές που νόμιζες πως πρόκειται για προσωπικούς τους φίλους. Οι πληροφορίες δε που είχαν συλλέξει και εξέθεταν μετά μανίας στον έντονο διάλογο, στον όποιο είχα την τιμή να είμαι παρών, ήταν τόσες πολλές που είχες την αίσθηση ότι το κεφάλι τους είναι γεμάτο με άχρηστες πληροφορίες. Η απομυθοποίηση ήταν πλήρης. Και να σκεφτείς ότι πολλούς από αυτούς τους θαύμαζα για το έργο τους.
Αυτή η ιστορία με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος έχω κάνει με την τηλεόραση. Από εκεί εμπνέονται οι σύγχρονοι πνευματικοί άνθρωποι. Από εκεί παίρνουν εικόνες. Από εκεί έχουν φαντασιώσεις. Δεν πάνε πια βόλτα στο δάσος. Δεν κλείνονται σε υγρές σοφίτες. Αράζουν στο καναπέ και βλέπουν Πρετεντέρη, Τσίμα, Καψή, Αφτιά, Μενεγάκη, Λαμπίρη, Λιακόπουλο. Είναι εκεί όλοι τους, στο καναπέ τους, η Σώτη, ο Μισέλ, με της παντόφλες και τις πιζάμες τους αποσβολωμένοι με το τηλεκοντρόλ. Και όταν τους παίρνει ο εκδότης τους του απαντούν τυπικά χωρίς να το πολυσκεφτούν «Ναι μωρέ, βάλε και τι δικιά μου υπογραφή» και του το κλείνουν για να παραδοθούν ξανά στην κατανάλωση – αχ! αυτή η ηδονή – των εικόνων του κόσμου…

Η επιστροφή των σημασιών

Αυτή την περίοδο όλοι ψάχνουνε να βγάλουνε κανένα νόημα. Όμως το νόημα δεν βρίσκεται και τόσο εύκολα. Από τότε που αφήσαμε το θεό στη μακαριότητά του, στείλαμε τα παραμύθια για επί της γης παραδείσους στις σκονισμένες βιβλιοθήκες, βγάλαμε τη γλώσσα μας στην επιστήμη και σε κάθε αυθεντία, έχουμε χαθεί. Μόνοι στο δάσος της κατάστασης που εν μέρει δημιουργήσαμε από κεκτημένη ταχύτητα. Μας πιάσανε και λίγο μαλάκες είναι αλήθεια. Τι να κάνουμε και εμείς; Κάτι τα ενοχικά μας, κάτι που ψάχναμε το νέο κόσμο απεγνωσμένα, πέσαμε στο βούρκο του μεταμοντέρνου σχετικισμού. Στο μη νόημα δηλαδή. Δεν ξέραμε και σε τι να πρωτοπιστέψουμε, βλέπετε. Είχε πολλά το σουπερμάρκετ των ιδεών. Δεν είχαμε και εφεδρείες.

Μας νάρκωσε ο λόγος ο «σύγχρονος», μας μάγεψαν όλα τα ηττημένα ρετάλια, μας παρέσυραν σε ένα παιχνίδι με τις λέξεις και τους νεολογισμούς χωρίς όραμα και αλήθεια. Φάγαμε πολλές από τις παραμύθες του κολοσυστήματος, ας το παραδεχτούμε. Πολλοί το πιστέψανε πως δεν υπάρχει πια εναλλακτική λύση. Το ξέρω πως οι περισσότεροι σύντροφοι δεν το παραδέχονται αλλά το θέμα είναι ότι το πιστεύουν. Το ψιθυρίζουν τα βράδια στον εαυτό τους. Σκατά. Τα ίδια και τα ίδια. Αναπαραγωγή χωρίς νόημα. Όπως γαμιούντα τα σκυλιά και οι γάτες σε έναν ατέλειωτο κύκλο του παιχνιδιού «κάνε ό,τι κάνω χωρίς να ρωτάς». Που πάμε ρε;

Μετά ήρθε ο Δεκέμβρης και αναθαρρήσαμε. Δεν αντέξανε όλοι. Αυτά τα γεγονότα θέλουν γερά στομάχια. Κάποιους του βρήκε ο γενάρης με κατάθλιψη και άρνηση. Κάποιους άλλους με αυτοκαταστοφική μανία επιβεβαίωσης και αναπαράστασης (της ίδια παράστασης). Μένουν αρκετοί; Δεν τα πάω καλά με την αριθμητική είναι η αλήθεια. Πάντως, αυτοί που μείναμε καλό είναι να αφήσουν τις εμμονές μας λίγο στη μπάντα για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε. Τελείωσαν τα ψέματα συντρόφια. Τα νοήματα επιστέφουν μαζί με την ερωμένη τους, την Ιστορία. Το ξέρουμε. Δεν έχουμε κανένα κληρονομικό δικαίωμα πάνω στο κόσμο. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Πρέπει να δώσουμε νόημα στη δημιουργία μας. Να κάνουμε τα μονοπάτια μας δρόμους ανατροπής. Τις συνειδήσεις μας οπλισμένες επιθυμίες. Τα οράματά μας καθημερινή πράξη. Τελείωσαν τα παραμύθια. Οι σημασίες επιστρέφουν και δεν θα ρωτήσουν κανέναν. Ούτε και εμάς…

Φιλανθρωπία




Έχουν περάσει 189 χρόνια από την επανάσταση των κλεφτών, 63 χρόνια από τον εμφύλιο, 36 από την εξέγερση του πολυτεχνείου, ένας και κάτι από το Δεκέμβρη του 2008 και η φωτογραφία της χρόνια είναι αυτή! Το ανολοκλήρωτο της πάλης για ελευθερία και αξιοπρέπεια μας θέτει πάντα στη αντίπερα όχθη της φιλανθρωπίας. Της φιλανθρωπίας που από το στουνάμι του Ινδικού μέχρι τους σεισμους της Αϊτής γίνεται δημόσιο θέαμα. Άλλοθι της άρχουσας τάξης που έχει ως μόνο στόχο να μετατρέψει του φτωχούς σε μιλίχιους ζητιάνους. Ικέτες της εξουσιαστικής μεγαλοψυχίας. Ήλοτες στο άρμα της εξουσίας.
Όμως εμείς ανοίκουμε σε μια άλλη ράτσα. Αυτή που έστησε στη γκιλοτίνα όλους τους πρεσβευτές του εχθρού, ειδικά αυτούς που είχαν «καλή θέληση». Έχουμε βλέπετε μια άλλη θέληση. Την άγρια λαϊκή θέληση για ελευθερία.