Οι πολιτικές των ελίτ μοιάζουν σήμερα με εντολές για «πρόσω ολοταχώς» μπροστά στη θέα του παγόβουνου. Τα οικονομικά των περιφερικών κρατών ζώνης του ευρώ καταρρέουν με την επίθεση των μεγάλων οικονομικών οργανισμών που για χρόνια τα υποχρέωσαν να ακολουθούν πολιτικές δανεισμού διαλύοντας αργά και μεθοδικά, πάλι με δάνεια και επιδοτήσεις, την τοπική τους παραγωγή καθώς και οτιδήποτε δεν προσαρμοζόταν και αντιστεκόταν στους σχεδιασμούς τους. Και ενώ φόρτωσαν τα κράτη με δάνεια που γνώριζαν πως δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν σήμερα του δίνουν ξανά δάνεια με όρους την πλήρη υποταγή κάθε κοινωνικής ζωντανής δύναμης στην μηχανή τους. Ότι για δεκαετίες οι ΗΠΑ έκαναν στην Λατινική Αμερική σήμερα οι παγκόσμιες και Ευρωπαϊκές Ελίτ κάνουν σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, στα κράτη της Πρώην Σοβιετικής επιρροής, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Αυτό που τους ενώνει είναι αυτό που τους ένωνε διαχρονικά. Η πλήρης αρπαγή του κοινωνικού πλούτου που κάποτε στήριξε το λεγόμενο κοινωνικό κράτος. Σήμερα, που ο ιστορικός ρόλος του κοινωνικού κράτους έχει περάσεις ανεπιστρεπτί είναι τα υπολείμματά του που συστηματικά αποδυναμώνονται και συκοφαντούνται για να παραδοθούν αμαχητί στις οικονομικές ελίτ. Πότε με όχημα την «οικονομική εξυγίανση» και πότε με την «πράσινη ανάπτυξη» παραδίδουν κάθε κοινωνικό πλούτο στην αδηφάγα επιθυμία των αγορών για κέρδος.
Τα σχέδια τους απροκάλυπτα και κυνικά. Το περίφημο έλλειμμα τους 2009 (30 δις) που «μας οδήγησε» στο μνημόνιο δημιουργήθηκες από την κοινή ευρωπαϊκή απόφαση να δώσουν σε μια νύχτα 28 δις για να ενισχύσουν το τραπεζικό σύστημα. Αλλά και μετά το μνημόνιο συνολικά 100 δις, σχεδόν το σύνολο το χρημάτων του μνημονίου, συνήχησε να ενισχύει αλλεπάλληλα τους τραπεζίτες. Και όλα αυτά παρά το γεγονός πως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία τα κέρδη των τραπεζών διογκώθηκαν μέσα στην κρίση φτάνοντας μόνο για το 2009 σε ποσοστά 40%. Οι τραπεζίτες κερδοσκοπούν πάνω στη χρεωκοπία τόσο απροκάλυπτα και κυνικά που οι βολονταρισμοί των πολιτικών ηγεσιών για δήθεν έλεγχο των κερδοσκόπων θυμίζουν καλοπαιγμένους θεατρινισμούς. Η καπιταλιστική οικονομία μοιάζει πλέον με την κομπογιαννίτικη ομοιοπαθητική. Χορηγεί στον ασθενεί όλο και μεγαλύτερη δόση από το δηλητήριο παρά για το αντίδοτο.
Μέσα σε αυτή την καπιταλιστική φρενίτιδα το κοινωνικό χάσμα πλουσίων και φτωχών αυξάνει δραματικά. Η άλλοτε εύρωστη μεσαία τάξη αλλά και τα μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο. Για να διαχειριστεί αυτή την κοινωνική κρίση η άρχουσα πολιτική ελίτ επιλέγει να επωάσει το αυγό του φιδιού αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά τον ιστορικό ρόλο του φασισμού. Οι μετανάστες που για χρόνια τροφοδότησαν με φτηνά εργατικά χέρια την πλαστή καπιταλιστική ευημερία σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι με την πλέον άγρια καταστολή. Άγριες ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών» δονούμενοι από την συντονισμένη προπαγάνδα που χρεώνει στους μετανάστες την εγκληματικότητα, την ασθένειες και τις χαμένες δουλειές, οδηγούνται σε πογκρόμ κατά των μεταναστών.
Απέναντι σε ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που επιβιώνει με πίστωση η απάντηση μας θα ήταν αφελές να οδηγεί στην αναβίωση ενός παλιότερου δήθεν υγιούς καπιταλισμού. Αυτοί που σήμερα προτάσσουν την επαναφορά του κοινωνικού κράτους ξεχνούν, εκτός του ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα, τις ειδικές ιστορικές συνθήκες που το γέννησαν και σήμερα δεν υπάρχουν. Το κοινωνικό κράτος αποτέλεσε τη λύση της καπιταλιστικής συσσώρευσης μετά το κραχ του 1929 και βασίστηκε στην ανάπτυξη που γεννήθηκε πάνω στα ερείπια του πολέμου αλλά και την επί δεκαετίες εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου.
Η σημερινή κρίση του καπιταλισμού, ενός συστήματος που για να επιβιώσει και να συνεχίζει να κερδοφορεί διόγκωσε σε υπέρμετρο βαθμό την πλαστή χρηματοπιστωτική του σφαίρα σε βαθμό μάλιστα που η αγορά των παραγώγων να είναι σήμερα δέκα φορές μεγαλύτερη του παγκόσμιου ΑΕΠ, είναι αδύνατη χωρίς την καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και της ανθρωπότητας. Η διαδικασία που διαχρονικά επέλεξε ο καπιταλισμός για αυτό ήταν μια και μοναδική, ο πόλεμος. Και αυτός ο πόλεμος που για καιρό προετοιμάζεται μέσα στις κοινωνίες μοιάζει σήμερα αναπόφευκτος αν δεν σταθούμε αποφασιστικά στην αντίπερα όχθη. Και είναι αυτό που ίσος πρέπει να διδαχτούμε από τη συνεχιζόμενη Αραβική εξέγερση: πως τίποτα, καμία πολεμική μηχανή, καμία πολιτική προπαγάνδα, κανένας αιμοσταγής δικτάτορας δεν μπορεί να ανακόψει την οργή του λαού. Να συνειδητοποιήσουμε για μια ακόμα φορά που η ιστορία δεν έχει τελειώσει και πως είναι σήμερα εφικτό όσο και αναγκαίο να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας.
Αν θέλουμε λοιπών να αποφύγουμε τον όλεθρο, αν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς ουσιαστική φτωχιά και εκμετάλλευση, αν θέλουμε να πιστεύουμε σε ένα μέλλον χωρίς πολέμους, φόβο και ρατσισμό, πρέπει να μπορέσουμε να δούμε τη ζωή μας πέρα από τα δοτά όρια του καπιταλισμού. Να συνειδητοποιήσουμε πως η δική μας μοίρα δεν ταυτίζεται με τη μοίρα του κράτους. Να αντιληφθούμε πως τα συμφέροντα και οι ανάγκες μας είναι ριζικά αντίθετα με αυτά των ελίτ. Να δούμε εν τέλει πως είμαστε ΕΜΕΙΣ και ΑΥΤΟΙ.
Με το ριζικό επανορισμό των συνθηκών της ζωής μας να οργανώσουμε ένα νέο κοινωνικό και εργατικό κίνημα ανατροπής που θα «αναδιαρθρώσει» την κοινωνική μας ζωή παντού: στο σπίτι, στην εργασία, στο σχολείο, στη γειτονιά. Μακριά από της ξεγραμμένες δομές των κομμάτων, των «πεφωτισμένων» ηγεσιών και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας συνειδητοποιώντας πως η ανατροπή πέρνα μέσα από τη δημιουργία ενός νέου κινήματος ανατροπής. Ενός κοινωνικού και εργατικού κινήματος που θα αρνείται τη συνδιαλλαγή και τις κομματικές εξαρτήσεις και θα χαράσσει τους δρόμους της ανυπακοής, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Μέσα από την κοινωνική στάση πληρωμών, τη δημιουργία κοινωνικών και εργατικών θεσμών που θα συμπυκνώνουν και θα οργανώνουν τη ίδια την ζωή και την επιθυμία μας.
Αντικαθεστωτικά - Αδιάλλακτα – Αντικοινοβουλευτικά
Κοινωνική στάση πληρωμών
Κοινωνικοποίηση του συνόλου του κοινωνικού πλούτου
Δημόσιος κοινωνικός έλεγχος και διεύθυνσης των ταμείων
Δήμευση εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας
Ένας μισθός μια σύνταξη για όλους
Ούτε έλληνες ούτε ξένοι – ίσα δικαιώματα ελλήνων και ξένων εργατών
Απεμπλοκή από κάθε πόλεμο – μηδενισμός των εξοπλιστικών δαπανών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου