Το τελευταίο διάστημα και με πρόσχημα την κρίση η οικονομία έχει αρχίσει να αυτονομείται όλο και περισσότερο από τη σφαίρα του πολιτικού. Η συνεχής επίκληση κατάστασης έκτακτης ανάγκης μαζί με τη φιλολογία της κατάρρευσης φιλοδοξεί να δώσει στους ηγεμόνες την πολυπόθητη ελευθερία όλων των αποφάσεων για την οικονομία. Η κρίση παρουσιάζεται περίπου σαν ένα φυσικό φαινόμενο δυνατό να θεραπευτεί μόνο στα χέρια των τεχνοκρατών.
Η οικονομία, όπως και κάθε τι που το παίζει «επιστήμη», διέπεται από κανόνες γενικούς και από αρχές παγκόσμιες. Έλα μου, όμως, που αυτή η επιστήμη βρίσκεται σε κρίση και πρέπει όλοι εμείς να αφήσουμε την τύχη μας στους τεχνοκράτες. Μόνο που αυτοί οι ειδικοί είναι πάντα από την ίδια φάρα και εδώ και δεκαετίες εφαρμόζουν επάνω μας τις ίδιες συνταγές - όχι πάντα με ιδανικά αποτελέσματα είναι η αλήθεια. Κατάρρευση Ρωσίας το 1997 (την χρονιά που οι νεοφιλελεύθεροι απέδιδαν στον υπουργό οικονομικών της τον τίτλο του πλέον επιτυχημένου στον κόσμο), κατάρρευση Αργεντινής (τότε που ο Ανδριανόπουλος μιλούσε για το Αργεντίνικο οικονομικό θαύμα), κατάρρευση Ιρλανδίας (σας θυμίζω ότι ο Κώστας Καραμανλής το 2003 υποσχόταν να μας φέρει τις οικονομικές συνταγές της Ιρλανδίας – και εν μέρει το κατάφερε), κατάρρευση Αλβανίας και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Στον αντίποδα, η ευρωπαϊκή αριστερά που από την εποχή του Κέυνς παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο αναπτυξιακό παραμύθι δεν έχει να προτείνει τίποτα παραπάνω από φαιδρότητες. Και δικαίως ο κόσμος της γυρίζει την πλάτη γιατί κατά βάθος κατανοεί ότι δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο. Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν απόλυτο δίκαιο όταν βροντοφωνάζουν πως οι πολιτικές της αριστεράς δεν οδηγούν σε κανέναν παράδεισο αλλά στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα και μάλιστα με πιο επώδυνες τελικές λύσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη λύση. Πρέπει να πάρουμε το νήμα από πολύ πίσω. Ίσως και πιο πίσω απ’ το Μαρξ. Πρέπει να καταλάβουμε πως οι τεχνοκράτες οικονομολόγοι δεν είναι επιστήμονες αλλά ιεροκήρυκες μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, του καπιταλισμού. Πρέπει να καταλάβουμε πως για να απελευθερώσουμε τη ζωή μας από τον καπιταλισμό πρέπει να απελευθερώσουμε τις ανάγκες μας από την τεχνική γλώσσα των οικονομολόγων. Πρέπει να ανατρέψουμε την ανάπτυξη, να διαλύσουμε την οικονομία και να αναθέσουμε κάθε ζωντανή ανθρώπινη ανάγκη στη διευθέτηση της πολιτικής συλλογικής απόφασης, να αναθέσουμε τη ζωή μας στο καθεστώς της ελευθερίας.
Η οικονομία, όπως και κάθε τι που το παίζει «επιστήμη», διέπεται από κανόνες γενικούς και από αρχές παγκόσμιες. Έλα μου, όμως, που αυτή η επιστήμη βρίσκεται σε κρίση και πρέπει όλοι εμείς να αφήσουμε την τύχη μας στους τεχνοκράτες. Μόνο που αυτοί οι ειδικοί είναι πάντα από την ίδια φάρα και εδώ και δεκαετίες εφαρμόζουν επάνω μας τις ίδιες συνταγές - όχι πάντα με ιδανικά αποτελέσματα είναι η αλήθεια. Κατάρρευση Ρωσίας το 1997 (την χρονιά που οι νεοφιλελεύθεροι απέδιδαν στον υπουργό οικονομικών της τον τίτλο του πλέον επιτυχημένου στον κόσμο), κατάρρευση Αργεντινής (τότε που ο Ανδριανόπουλος μιλούσε για το Αργεντίνικο οικονομικό θαύμα), κατάρρευση Ιρλανδίας (σας θυμίζω ότι ο Κώστας Καραμανλής το 2003 υποσχόταν να μας φέρει τις οικονομικές συνταγές της Ιρλανδίας – και εν μέρει το κατάφερε), κατάρρευση Αλβανίας και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Στον αντίποδα, η ευρωπαϊκή αριστερά που από την εποχή του Κέυνς παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο αναπτυξιακό παραμύθι δεν έχει να προτείνει τίποτα παραπάνω από φαιδρότητες. Και δικαίως ο κόσμος της γυρίζει την πλάτη γιατί κατά βάθος κατανοεί ότι δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο. Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν απόλυτο δίκαιο όταν βροντοφωνάζουν πως οι πολιτικές της αριστεράς δεν οδηγούν σε κανέναν παράδεισο αλλά στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα και μάλιστα με πιο επώδυνες τελικές λύσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη λύση. Πρέπει να πάρουμε το νήμα από πολύ πίσω. Ίσως και πιο πίσω απ’ το Μαρξ. Πρέπει να καταλάβουμε πως οι τεχνοκράτες οικονομολόγοι δεν είναι επιστήμονες αλλά ιεροκήρυκες μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, του καπιταλισμού. Πρέπει να καταλάβουμε πως για να απελευθερώσουμε τη ζωή μας από τον καπιταλισμό πρέπει να απελευθερώσουμε τις ανάγκες μας από την τεχνική γλώσσα των οικονομολόγων. Πρέπει να ανατρέψουμε την ανάπτυξη, να διαλύσουμε την οικονομία και να αναθέσουμε κάθε ζωντανή ανθρώπινη ανάγκη στη διευθέτηση της πολιτικής συλλογικής απόφασης, να αναθέσουμε τη ζωή μας στο καθεστώς της ελευθερίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου