Αυλαία και πάμε...

Κάποτε κάποιος σύντροφος σε μια χαλαρή κουβέντα μου είχε πει: «τελικά οι εκλογές είναι πολύ ωραίος θεσμός, εγώ λέω ακόμα και μετά την επανάσταση να τις διατηρήσουμε». Αρχικά γέλασα αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι είχε κάποιο δίκαιο. Οι εκλογές είναι μακράν ο πλέον επιτυχημένος θεσμός του συστήματος. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι καταπιέζει, αδικεί και ξεζουμίζει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ενώ παράλληλα φοβάται μήπως αυτή η κοινωνία συνειδητοποιήσει την απελπισία της και του αλλάξει τον αδόξαστο. Έτσι ο καπιταλισμός δουλεύει παράλληλα σε δύο επίπεδα. Από τη μία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πέρα από αυτόν και από την άλλη σχεδιάζει μια καλά στημένη επιχείρηση εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής με στόχο να θεραπεύσει τα καταπιεσμένα πάθη του πλήθους. Οι εκλογές λειτουργούν, έτσι, ως ένας εξαιρετικός μηχανισμός εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Για μία στιγμή αυτός που υπομένει αγόγγυστα το σαμάρι των αφεντικών έχει την ψευδαίσθηση ότι γίνεται καβαλάρης. Ο εκλογές έχουν κάτι από τη λυτρωτική ιερή λειτουργία ενός παγανιστικού οργίου που οργανώνεται μια φορά το χρόνο και για λίγες στιγμές αφήνει το καταπιεσμένο άτομο στην «απόλυτη ελευθερία» των φυσικών ορμών του. Η εκλογές είναι μια ψευδαίσθηση, μια χρήσιμη και απαραίτητη λειτουργία για το σύστημα και την επιβίωσή του. Η ιερή τελετουργία της θρησκεία του καπιταλισμού.

Έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής της λυτρωτικής λειτουργίας συμμετέχουμε συνειδητά στις εκλογές για το χαβαλέ και μόνο. Ψηφίζουμε αρνάκι άσπρο και παχύ, άκυρο (συνειδητό και ασυνείδητο), οικολόγους φούξια, καπνιστικές ομάδες για την τέχνη και την εικαστική συγκρότηση (Κ.Ο.Τ.Ε.Σ), Οφθαλμοσκοπικούς ιδεολόγους από χόμπι (και από άποψη), κόμμα ελλήνων κυνηγημένων (Κ.Ε.Κ), ιδεαλιστικούς μετανεωτερικούς σουρεαλιστές (Ι.Μ.Σ), βλάχους προοδευτικούς βορείων προαστίων (Β.Π.2), ρεπουμπλικάνους ελευθεριακούς πριμιτιβιστές (Ρ.Ε.Π), και ανανεωτικούς δεκεμβριστές – νέες δυνάμεις.



Υ.Γ όσοι δεν επέλεξαν ένα από τα παραπάνω είναι ανίδεοι, κομπλεξικοί και κρυφο-ΣΥΡΙΖΑιοι.-