Από την Πρώτη Διεθνή ως τα σήμερα εκατομμύρια τόνοι μελανιού έχουν σπαταληθεί. ΟΚ. Το καταλάβαμε όλοι πια. Η εξουσία ταυτίζεται με το άδικο. Όμως φαίνεται πως εξακολουθεί να μας ασκεί μια ανυπέρβλητη γοητεία γιατί σε αντίθετη περίπτωση οι «μάζες» θα την είχαν ξεθεμελιώσει. Πάσχουμε, μάλλον, σαν κοινωνία από αισθητικό κριτήριο γιατί αλλιώς δεν είναι δυνατόν να υπομένουμε αγόγγυστα τόση συσσωρευμένη ασχήμια. Ηδονιζόμαστε, ας το παραδεχτούμε, από τις αμερικανιές επιστημονικής φαντασίας, από τις γυάλινες φιμέ προσόψεις του Περισσού (τίγκα στο νέο-σοβιετικό ρεαλισμό), από τις εμμονές κομπλεξικών αρχιτεκτόνων για πολύ ψηλά κτίρια, από τις καλομοίρες και τις πετρούλες.
Συντρόφια, χρειάζεται αντεπίθεση. Μαζική οργάνωση για πόλεμο ενάντια στην ασχήμια. Για να έρθουμε «από το μέλλον» πρέπει να μην κουβαλάμε το παλαιό, πολυφορεμένο και πανάθλιο κουστούμι. Ήρθε μάλλον η ώρα να πάψουμε να ενωνόμαστε αυτιστικά με το είδωλο που μας προσφέρει ο καθρέφτης της εξουσίας. Πρέπει να γίνουμε ξανά επικίνδυνα όμορφοι σαν τους εξεγερμένους της Κομούνας, σαν τους ιθαγενείς του Μεξικού, σαν το περήφανο εφηβικό βλέμμα του Αλέξη.
Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Μια δύσκολη περίοδος είναι, άλλωστε, και θα περάσει. Τι και αν φαντάζουν σήμερα ανυπέρβλητα τα κιτς μεγαλόσχημα κτίρια του Μπάμπη του Βωβού; Έχουμε χρέος να δράσουμε. Να δράσουμε πριν μας φάνε οι εργολάβοι…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου