αντιστροφή προοπτικής: Ελευθερία και… ασφάλεια !

(΄΄Υπεράσπιση΄΄ της ελευθερίας δια του ευνουχισμού της! )

Ο γενικός αστυνομικός διευθυντής της Αττικής με την από 29-1-2016 αστυνομική διάταξή του, απαγόρευσε όλες τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας από τις έξι (6) το πρωί του Σαββάτου 30/1/2016 μέχρι τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας με πρόσχημα την «διαφύλαξη της δημόσιας τάξης» λόγω επαπειλουμένων επεισοδίων με αιτία κι αφορμή την συγκέντρωση φασιστών της Χρυσής Αυγής «για τα Ίμια» και τις συναφείς αντιδράσεις δημοκρατικών πολιτών. Μερικές ημέρες αργότερα, στις 4-2-2016, επικαλούμενη η ΕΛ.ΑΣ την πανελλαδική απεργία, έλαβε δρακόντεια μέτρα «ασφαλείας» αποκλείοντας με «κλούβες» όλους, σχεδόν, τους δρόμους του Αθηναϊκού κέντρου. Σχεδόν, ταυτόχρονα, και μετά την λήξη της απεργίας, η ΕΛ.ΑΣ διενεργούσε σωματικό έλεγχο σε όσους αδιακρίτως τολμούσαν (!) να διανύσουν την οδό Ηρώδου του Αττικού, όπου και η έδρα της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε αξιόποινής ή, έστω, επιλήψιμης συμπεριφοράς τους. Παράλληλα, κατά την διεξαγωγή της «λήψης DNA» από κάποιον Έλληνα πολίτη, βασανίστηκε ο τελευταίος από την ΕΛ.ΑΣ κατά παράβαση ρητής δικονομικής διάταξης. Δηλονότι, αντιμετωπίσθηκε ο «ύποπτος» τέλεσης αξιόποινης πράξης όχι ως ανθρώπινο ον αλλά ως «κονσέρβα αποδεικτικών στοιχείων».

Παλιότερα η άρνηση του ενδιαφερόμενου να συναινέσει σε παρόμοιες διαδικασίες σήμαινε, κατά νόμον, ότι το δικαιοδοτικό όργανο (συνήθως δικαστήριο) «εκτιμούσε ελεύθερα την άρνησή του» που είναι τελείως διαφορετικό μέγεθος από την εξομοίωση του διαδίκου με δύστυχο πειραματόζωο.

Τα τυχαίως προαναφερθέντα ψήγματα αντιδημοκρατικής και αντιδραστικής συμπεριφοράς της ΕΛ.ΑΣ και της «αριστερής» πολιτικής της ηγεσίας, θα μπορούσαν να πολλαπλασιασθούν αλλά δεν το κρίνουμε ούτε απαραίτητο ούτε σκόπιμο. Αναφέρθησαν ως έναυσμα της συλλογιστικής μας σχετικά με την αισθητή σκλήρυνση της βίαιης κρατικής καταστολής και της γενικευμένης αντιδραστικής παλινδρόμησης, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που την συνοδεύει. Διότι, πρέπει να τονισθεί, πως η ΕΛ.ΑΣ και η «αριστερή κυβέρνησή» μας ούτε πρωτοτυπεί ούτε εμφανίζεται ως μελανή κηλίδα στο πολυθρύλητο «αξιακό κεκτημένο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης· αρκεί να υπομνήσουμε την φρικιαστική προτροπή του Βέλγου υπουργού Ασύλου και Μετανάστευσης Τέο Φράνκεν προς τον ομόλογό του Έλληνα Γιάννη Μουζάλα: «Πνίξτε τους»! Έτσι, ανέμελα και αδίστακτα, ο εκπρόσωπος της ΄΄φωτισμένης Ευρώπης΄΄ μας προτρέπει να πνίξουμε τους ξέπνοους πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες που επιχειρούν να φθάσουν στα νησιά μας έστω και κολυμπώντας. Μια τέτοια συμπεριφορά ενδεχομένως να προσβάλλει την ευρωπαϊκή αισθητική των άκριτων θαυμαστών της «Ευρώπης», αλλά, πέραν τούτου, ουδέν. Επομένως, το «αριστερό» πολιτικό επίχρισμα της ημετέρας κυβερνητικής – αστυνομικής συμπεριφοράς δεν καταφέρνει να αποκρύψει την εσωτερική της ευρωπαϊκή σήψη· τουναντίον, βρίσκεται σε απόλυτη συστοίχιση μαζί της.

ΙΙ

Μέσα σ’ ένα τέτοιο αντιδραστικό, αντιλαϊκό και ξενοφοβικό πολιτικό κλίμα εκδηλώθηκε και το πολύ πρόσφατο τυφλό, πολύνεκρο κτύπημα των τζιχαντιστών στις Βρυξέλλες. Θα περιοριστούμε μόνο στις πολιτικές συνέπειές του σε σχέση με τις ατομικές ελευθερίες των Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτών. Ήδη ο νεόκοπος αρχηγός της ελληνικής Δεξιάς κατενόησε και εξήγγειλε το επιβαλλόμενο πολιτικό-ηθικό δίδαγμα που αποκόμισε πρόθυμα η άρχουσα τάξη απ’ το θανατικό των Βρυξελλών: «Ύψιστη προτεραιότητά μας η ασφάλεια των πολιτών». Έτσι, μια και παρίσταται σπουδαία και κατεπείγουσα ανάγκη «διασφάλισης της ασφάλειας των πολιτών», μια και παρουσιάστηκε αυτή η ΑΝΑΓΚΗ, θα πρέπει τα ΠΑΝΤΑ να προσανατολιστούν στην επιτυχή αντιμετώπισή της· θα πρέπει να δοθεί η εξουσία στις κυβερνητικές κατασταλτικές υπηρεσίες να καθιστούν θεμιτό το αθέμιτο· θα πρέπει να παραμερισθούν οι περιορισμοί που επιβάλλουν οι νόμοι στην δράση της κρατικής εξουσίας μια και αποτελεί διαχρονικό νομικό αξίωμα ότι «η ανάγκη δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο» (necessitas legem non habet). Ωστόσο, αυτό το τελευταίο θα πρέπει να ερμηνευθεί με δύο τελείως διαφορετικούς τρόπους: αφενός μεν, η ανάγκη δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο, αφετέρου δε «η ανάγκη δημιουργεί τους δικούς της νόμους» (la nécessité fait loi) οι οποίοι βρίσκονται στον αντίποδα των νόμων που κατοχυρώνουν τις ατομικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το «κοινό καλό» απαιτεί, δήθεν, την λήψη έκτακτων μέτρων που αναγκάζουν τους πολίτες να κάνουν πράγματα που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα έκαναν, ακόμη κι αν δεχθούμε ότι αυτά τα πράγματα συμβάλλουν στο κοινό καλό.

Όσοι αντιτίθενται στα αποδεκτά, από την κυβερνητική εξουσία, νομικά και ηθικά πρότυπα – ληπτέα μέτρα, δεν θα αξιωθούν με τον τίτλο του επαναστάτη, αλλά οι αντιρρήσεις τους θα θεωρηθούν, νομικά και ηθικά, απαράδεκτες, θα θεωρηθούν ότι έχουν «ψυχή εκ φύσεως ελαττωματική και είναι ανίατοι» πούλεγε ο θεωρητικός της τρομακτικής κρατικής καταστολής Πλάτων (Πολιτεία 410 α3 «τους δε κατά την ψυχήν κακοφυείς και ανιάτους»), θα τεθούν εκποδών, διότι καταφανώς υστερούν σε κάτι σπουδαίο· συνεπεία τούτου, χρήζουν όχι μόνο καταστολής αλλά και θεραπείας (κατά τον Πλάτωνα)! Έτσι, απ’ την εξυπηρέτηση των αναγκών και του «κοινού καλού» περνάμε, με περισσή προθυμία, στον εξαναγκασμό και στην χειραγώγηση: αίρουμε την προστασία των ατομικών ελευθεριών και περιφρονούμε τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα χάριν της υπέρτερης προτεραιότητας της «ασφάλειας» ! Αυτή είναι η «ΜΟΝΗ ορθή νομική και ηθική σκοπιά» από την οποία πρέπει να επισκοπούνται οι εξελίξεις. Δεν υφίστανται περιθώρια διαφορετικής εκτίμησης! {Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Πλάτων θεωρούσε την επική ποίηση και την τραγωδία κατ’ ανάγκην επικίνδυνες για την σιδερόφρακτη ιδεατή Πολιτεία του, γιατί αμφότερες προτρέπουν τους ανθρώπους να αποδέχονται την εγκυρότητα ασυμβίβαστων απόψεων, γεγονός που ο ίδιος θεωρούσε απαράδεκτο. Θεωρούσε, με το ίδιο σκεπτικό, την ποίηση του Ομήρου, αλλά και κάθε ποίηση, διαφθοροποιό, γι’ αυτό και την εξορίζει απ’ την ιδεατή Πολιτεία του, κι ας είναι, κατά παραδοχήν του ιδίου, ελκυστική, ας έχει γνήσια θέλγητρα, ας δείχνει ο ίδιος έτσι αγροίκος, αρκεί πως εκτιμά ότι «είναι μεγάλος ο αγώνας αν θα γίνει κανείς καλός ή κακός» Πολιτεία 608 b4-5}.[1]

Βέβαια με την λήψη τέτοιων μέτρων – καταλυτικών της υφιστάμενης νομικής και πολιτικής προστασίας των ατομικών ελευθεριών – και με την επίταση της γενικευμένης κρατικής καταστολής, η δημοκρατία ακυρώνεται και διατρανώνεται ο κρατικός αυταρχισμός αλλά, ΄΄ μικρό το κακό΄΄ ούτως ή άλλως: η ΄΄δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή πολιτεύματος, ο δε δημοκράτης ο χειρότερος τύπος ανθρώπου΄΄, δημοκρατία σημαίνει «παντοπωλείο πολιτευμάτων» στο δε πλαίσιο της εξασθενίζουν δυστυχώς οι υφιστάμενες ιεραρχίες κατά τον Πλάτωνα.[2] Αλλά και ο Αλκιβιάδης, ο τόσο αγαπημένος στον Πλάτωνα, εκείνος ο προδότης της δημοκρατίας που υπερασπίστηκε την προδοσία του με τόσο ξεκάθαρο τ θράσος κι αυτοπεποίθηση, κατονόμασε την δημοκρατία ως «ομολογουμένη άνοια» δηλαδή ως μια «μωρία που αναγνωρίζει όλος ο κόσμος» ως «έναν πανθομολογούμενο παραλογισμό».[3] Από δίπλα και ο Ιούλιος Καίσαρ, εκείνος ο δικτάτορας, την κατακεραύνωσε ως «λέξη κενή περιεχομένου» ενώ ο Κικέρων την περιέγραψε ως «απαίσιο τέρας».[4] Μετά ταύτα, παρέλκουν οι «δημοκρατικές ιδεοληψίες» και, οι όποιες ανησυχίες για τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών, φαντάζουν ως εντρύφημα αργόσχολων διανοουμένων: με την ευκαιρία, λοιπόν, των τζιχαντιστών η αστυνομία στρατιωτικοποιείται, ο στρατός αναλαμβάνει αστυνομικά καθήκοντα (βγαίνει με τα τανκς στους δρόμους για να κυνηγήσει τζιχαντιστές – καθ’ όμοιο τρόπο που στην αλησμόνητη κινηματογραφική ταινία του Μπουνιουέλ κυνηγούσαν λαγούς με τανκς) – αμφότεροι δε (στρατός και αστυνομία) θωρακίζονται με «βασιλικά δικαιώματα» (ius regium) προς ευόδωσιν του σκοπού τους. Ωστόσο, είναι φανερό, όπως τόχουμε ξαναπεί[5] πως διανοητική αξιοπιστία και επιφάνεια για «δάγκωμα» δεν παρέχουν οι τζιχαντιστές αλλά το λαϊκό κίνημα, οι άνθρωποι της εργασίας και όχι ο κόσμος της εκμετάλλευσης και του κεφαλαίου. Ας μας επιτραπεί να παραφράσουμε τον σπουδαίο ιστορικό Peter Brunt: « η κατάσταση πολιορκίας θα πλήξει την ελευθερία του λαού πολύ πιο καταστροφικά απ’ ότι την ΄΄ελευθερία΄΄ δράσης των τζιχαντιστών».[6]

Σε όσους με καταφανή χαζοxαρούμενη και, ταυτοχρόνως, κουτοπόνηρη διάθεση ρωτούν με προσχηματικήν απορία (σαν τους γραβατοφόρους δημοσιογραφούντες υπαλλήλους του ηλεκτρονικού Τύπου) «μα γιατί διαμαρτύρεσθε; Η διαρκής επαγρύπνηση είναι το τίμημα της ελευθερίας», ας τους απαντήσουμε διερμηνεύοντας τα σοφά λόγια του Μ.I Finley: Χωρίς αμφιβολία, όπως και όλες οι άλλες κοινοτοπίες, έτσι και αυτή εδώ έχει μικρή πρακτική χρησιμότητα. Επαγρύπνηση ενάντια σε ποιόν; Μια απάντηση είναι να εμπιστευθεί κανείς την άμυνά του στην απάθεια, στον τρόμο του κόσμου και στον ΄΄ήρωα΄΄ πολιτικό – κρατικό μηχανισμό ( Αυτό υλοποιείται εν προκειμένω!). Όμως, κάτι τέτοιο, ισοδυναμεί με την ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΥ ΤΗΣ. Επιβάλλεται μια επιστροφή από την γενική αποξένωση των ανθρώπων σε ένα αυθεντικό αίσθημα κοινότητας!.[7] Ωστόσο, το «αυθεντικό αίσθημα κοινότητας» προϋποθέτει την διατράνωση της λαϊκής αυτενέργειας, την έξοδο του λαού στους δρόμους και στις πλατείες αυτοβούλως· είναι ασύμβατο: με τον στρατιωτικό νόμο, την «κατάσταση πολιορκίας», τις ερπύστριες των τανκς, την κατάργηση των ατομικών ελευθεριών, την απροσχημάτιστη ένταση της κρατικής καταστολής με την πανοπλία του καθεστώτος έκτατης ανάγκης και με το ρωμαϊκό πρότυπό του, εκείνο το κατάπτυστο senatus consultum ultimum (έσχατο ψήφισμα της συγκλήτου) που αποτελούσε μιαν «αναίσχυντη καινοτομία» των συγκλητικών που ήθελαν να καθυποτάξουν όποιον τους έφερε αντιρρήσεις.[8]

Όταν, λοιπόν, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και της «αριστερής» ελληνικής κυβέρνησης) επικαλούνται την «ελευθερία» ενάντια στους τζιχαντιστές (που διακρίνονται, εκτός των άλλων, από εξώλογο θαυμασμό και υπερχειλή πολιτικό νηπιασμό), είναι σαφές ότι την «ελευθερία» την διακηρύσσουν ως μέσο για την επίτευξη ενός ιδιοτελούς στόχου τους, την προαγωγή, παγίωση και περαιτέρω ενίσχυση της δικής τους ταξικής κυριαρχίας έναντι του κόσμου της εργασίας. Αν «από το ψέμα δεν μπορεί να ανθίσει ζωή, και ο Θεός δεν μπορεί να σωθεί με την μεσολάβηση του διαβόλου»[9], τότε, φυσικώ τω λόγω, ούτε η ελευθερία μπορεί να διατηρηθεί δια του ευνουχισμού της. Η ελευθερία υπερασπίζει τον εαυτό της με περισσότερη ελευθερία, μ’ ένα «αυθεντικό αίσθημα κοινότητας», με το μεγαλείο του ελεύθερου ανθρώπου όταν ζει ανάμεσα σε ομοίους του. Εν τέλει ας υπομνήσουμε και τούτο το σημαντικό: Στην γερμανική «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ (Bruening), που απολάμβανε την πλήρη υποστήριξη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, κυβερνούσε, στο τέλος, μόνο με διατάγματα, εξαφανίζοντας, στην πράξη, τα νομοθετικά σώματα. Έτσι, ο ανταγωνισμός μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού ξεθώριασε βαθμιαίως στην λαϊκή συνείδηση· τα όρια μεταξύ της μιας και του άλλου κατέστησαν πορώδη, δυσδιάκριτα μέχρις ότου, τελικά, ξεπρόβαλε ο Χίτλερ ως ευτυχής κληρονόμος της Γερμανικής Δημοκρατίας!.[10] Αν η ελληνική δημοκρατία και δη η «αριστερή» εκδοχή της, δια στόματος του πρώτου τυχόντος αστυνομικού διευθυντή της, απαγορεύει οποιαδήποτε συγκέντρωση στο Αθηναϊκό κέντρο και διενεργεί, κατά το δοκούν, δια των χειρών του οποιουδήποτε «αμβλύνοος αστυνομικού», σωματικό έλεγχο σε οποιονδήποτε ανυποψίαστο πολίτη· αν η αστυνομία στρατιωτικοποιείται και ο στρατός αναλαμβάνει – ασμένως βέβαια! – αστυνομικά καθήκοντα· αν η αντίρρηση στην πρωτοφανή συντριπτική περιφρόνηση που επιδεικνύει η «δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση» απέναντι στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο και στους δύστυχους πρόσφυγες, στηλιτεύεται ως …περιττή διανοητική εκλέπτυνση· αν η κατάσταση πολιορκίας προτάσσεται ΚΑΙ εγκαθιδρύεται ως μέθοδος υπεράσπισης της ελευθερίας και της δημοκρατίας, τότε τα όρια της δημοκρατίας και του απροκάλυπτου φασισμού της Χρυσής Αυγής, καθίστανται δυσδιάκριτα, πορώδη, ξεθωριάζουν μπροστά στην λαϊκή συνείδηση· τότε θα πέσει βαρύς ο ίσκιος του κάθε θρασύδειλου φασίστα Γυναικομάχου Χρυσαυγίτη πάνω στην δημοκρατία και υπαίτια γι’ αυτό θάναι η φιλοδέσποτη «αριστερή» κυβέρνησή μας. Και όσοι την ανέχονται ακόμη!

25 – ΙΙΙ- 2016

Πέτρος Πέτκας

(πρώτη δημοσίευση: Νέα Προοπτική)

[1] βλ. JULIA ANNAS, Εισαγωγή στην Πολιτεία του Πλάτωνα, εκδόσεις Καλέντης, σελ. 127-128, 422)

[2] Πολιτεία 557d8, 563a-b. Ολόκληρη η ενότητα – βλ. 555b έως 558c- περί την δημοκρατία είναι εξαιρετικά κακεντρεχής και διακρίνεται από απολαυστική μοχθηρία και περισσή κακοήθεια διακωμώδησης της δημοκρατίας εκ μέρους του Πλάτωνα. – βλ. JULIA ANNAS, ό.π. σελ. 374,377, ΡΟΜΠΙΝ ΛΕЇΝ ΦΟΞ, Ο κλασικός κόσμος, εκδόσεις Ωκεανίδα, σελ. 272,236,275