Λοιπόν;

Με την τοκογλυφία οίκο δεν έχει ο άνθρωπος από πέτρα καλή 
λείος ο κάθε αρμός και σωστά ταιριασμένος
όπου το σχέδιο να καλύπτει μπορεί το πρόσωπό των,
με την τοκογλυφία
δεν έχει ο άνθρωπος παράδεισο ζωγραφισμένο στης εκκλησιάς του τον τοίχο 
harpes et luthes
ή όπου η παρθένος το μήνυμα έλαβε 
και προβάλλει φωτοστέφανος από τη χάραξη μέσα
με την τοκογλυφία
ο άνθρωπος δεν αντικρίζει τον Gonzaga μήτε 
τους κληρονόμους του μήτε τις παλλακίδες του 
καμιά ζωγραφιά δεν φτιάχνεται για να διαρκέσει
κι ούτε μ αυτή να ζήσεις
παρά μονάχα για να πουληθεί γρήγορο πούλημα 
με την τοκογλυφία, κρίμα ενάντια στη φύση, 
ένα ακόμα ξεροκόμματο είναι ο άρτος σου 
είναι ο άρτος σου ξηρός σαν το χαρτί 
δίχως σιτάρι στοιβαγμένο, δίχως αλεύρι δυνατό
με την τοκογλυφία παχιά γίνεται η γραμμή
με την τοκογλυφία απλώνουν τα ορόσημα
και τόπο δεν βρίσκει ο άνθρωπος για κατοικία του
Ο λατόμος από την πέτρα του αποκόβεται
κρατιέται μακριά από τον αργαλειό του ο υφάντης

ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
Στην αγορά δεν φτάνει το μαλλί
το πρόβατο κέρδος δεν αποφέρει με την τοκογλυφία
η τοκογλυφία είναι αρρώστια, η τοκογλυφία
στο χέρι της κόρης τη βελόνα στομώνει
κι αδέξιος ο κλώστης γίνεται. Ο Pietro Lombardo 
δεν έγινε με την τοκογλυφία
ο Duccio δεν έγινε με την τοκογλυφία
μήτε ο Pier della Francesca. Όχι με την τοκογλυφία ο Zuan Bellin
κι ούτε που ζωγραφίστηκε μ αυτήν η ‘La Calunia’
Δεν έγινε με την τοκογλυφία ο Angelico. Δεν έγινε ο Ambrogio Praedis
καμμιά εκκλησιά δεν φτιάχτηκε από πέτρα που πάνω της σκαλίστηκε: Adamo me fecit
Οχι με την τοκογλυφία ο St. Trophime
Οχι με την τοκογλυφία ο Saint Hilaire
Την σμίλη η τοκογλυφία οξείδωσε
Οξείδωσε το τέχνημα και τον τεχνίτη
Στον αργαλειό την κλωστή κατατρώγει
Κανείς δεν έμαθε το χρυσάφι να υφαίνει κατά το σχέδιο της
Το γαλάζιο με έλκη σπιλώνεται απ την τοκογλυφία. 
Ακέντητη απομένει η πορφύρα.
Κι ο Membling δεν υπάρχει πια με το σμαράγδι
Η τοκογλυφία μέσα στη μήτρα σφάζει το μωρό
Πάνε τα ερωτόλογα του νέου
Και στο κρεβάτι την παράλυση έχει φέρει,
Ανάμεσα στη νύφη σέρνεται και 
στον αγαπημένο της CONTRA NATURA
Πόρνες για την Ελευσίνα εκόμισαν
κορμιά πεθαμένα στο συμπόσιο ρίχτηκαν
Γιατί έτσι η τοκογλυφία επρόσταξε

[Canto XLV, Εζρα Πάουντ. Μετάφραση: Στέφανος Ροζάνης.]

«Κι επειδή έπεσε το Τείχος, σημαίνει ότι εγώ τώρα θα πρέπει να γίνω παλιάνθρωπος;» (Μάριος Μαρκίδης, 1989). -Όχι, Μάριε· σημαίνει όμως ότι η παλιανθρωπιά αποκρυσταλλώθηκε πλέον ως "ιδιωτικοποίηση" (υδάτων, ανέμων, εθνών), ως εκσυγχρονιστικά αναβαθμισμένη έκφανση του αρχαϊκού δόγματος: "Ο Θεός θέλησε να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, δεν μπορούν να το αλλάξουν αυτό οι κομμουνιστές" (Μουλάς Ζαχρ Γκουλ)

Αφιερωμένο σ' εσάς που πιστέψατε πως η λογική έχει θέση εκεί που βασιλεύει η χρυσή μετριότητα, η δειλή αναβολή, η απώθηση των "άκρων" και η δάνεια έντοκη ελπίδα για το μέλλον, η οποία μας οδήγησε εδώ ακριβώς που μας οδήγησε: σ' ένα αφόρητο παρόν. Διότι βέβαια ο μανιχαϊσμός των "άκρων" δεν εξορκίζεται με δημοκρατικές δημοκρατικές ρητορείες· ή “συναίνεση” καταντάει προσχηματικό εργαλειακό ευχολόγιο εκεί όπου κομπάζει απυρόβλητη η συστηματική ανομία, ή απανθρωποφαγική απληστία και η προκλητική ανισότητα.

Αφιερωμένο σ' εσάς που περιμένετε, αθώα πρόβατα ή φουσκωτά παγώνια, να σας πουλήσουν το νεράκι του Θεού οι τοκογλύφοι, στραγγίζοντας όλες τις φλέβες της πατρίδας σας, ελληναράδες μου αδέλφια μου τσανακογλείφτες... 

Εγώ που μόνη μου πατρίδα είχα τον Σολωμό και τη Μυστηριώδη Νήσο, άκαπνος γραφιάς που μου 'λαχε κάποτε ν' ανασάνω λίγη θάλασσα αληθινή και να μεθύσω, τώρα νηφάλιος σας λέω: πέρ' από τους ηρωικούς μηδενισμούς της αφροσύνης ή τις ρεαλιστικές αυταπάτες της φρονιμάδας μας περιμένουν δρόμοι που δεν βγάζουν πουθενά, και ίσως πολλοί να ορμήσουν στον γκρεμό αναζητώντας ένα νόημα ακόμα και μέσα στην πτώση, για να χαθούν πασκίζοντας -μάταια;- ν' αναστρέψουν το ήθος της εποχής και τον στίχο του Ελιοτ: 

όχι μ' ένα λυγμό μα μ' ένα βρόντο»

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Σημειώσεις, Δεκέμβρης 2011