Διασκεδάζει κανείς;

Είμαστε μεσοπόλεμος, σου λέω, ανίατα μεσοπόλεμος… Ας πάμε λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε.

Βύρων Λεοντάρης

Oh, my soul.

Let me be in you now. Look out through my eyes. Look out at the things you made.

All things shining.

Terrence Malick (The Thin Red Line)

Τα κινήματα και οι πρωτοπορίες στερέψανε. Δεν τα νοσταλγούμε ούτε πενθούμε την απώλεια. Ήταν μέρος ενός κόσμου που αργοπεθαίνει, που αποσυντίθεται. Ζούμε μέσα σε αυτή τη μακράς διάρκειας σήψη, και επινοούμε τεχνάσματα και στρατηγήματα επιβίωσης. Και καλά κάνουμε, εφόσον βέβαια κρατάμε κάποια, ακόμα και ελάχιστα, μπόσικα και δεν μετέχουμε πλήρως στην εναλλάξ, αδιάφορα και αδιάκριτα εκτυλισσόμενη παρωδία/τραγωδία, ή έστω μετέχουμε με τη συναίσθηση (κι όχι απαραίτητα συνείδηση) ότι πρόκειται περί παρ-τραγ-ωδίας. Και να το μήνυμα που κομίζουμε στις απανταχού λέρες και τους απανταχού ριζοσπάστες: δεν θα μας πάρει μαζί του αυτός ο κόσμος που γκρεμοτσακίζεται, δεν θα μας πλακώσουν τα χαλάσματα, δεν θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας! Μέσα από την απλή επιβίωση, την α-νόητη ζωή, την καθαρή ζωτικότητα της αναπνοής θα ξαναβρούμε τη σχέση μας με την ευτυχία, την επιμέλεια του εαυτού και τη νοηματοδότηση του βίου. Με αυτό που αρκεί.

Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί μια διασκέδαση έξω από χώρους ειδικά προορισμένους ή τεχνητά-προσωρινά διαμορφωμένους για λειτουργίες εκτόνωσης και αποσυμπίεσης, χώρους ζυμωμένους από τη βία της καθημερινότητας και συγχρόνως χώρους βίας. Τα πάντα γύρω καλούν σε αυτήν τη γεγονική συστράτευση, κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει από τα events. Eventually, δεν θέλει κιόλας. Γιατί η «εναλλακτική» είναι η ζωή δωματίου, η μοναξιά, η απομόνωση, η κατάθλιψη, ο αναχωρητισμός, ο αυνανισμός, η μιζέρια. Είμαστε στρατιώτες της διασκέδασης. Κλεισμένοι στους στρατώνες, τους κοιτώνες και τους προμαχώνες της, ακόμα κι όταν αναπνέουμε τον καθαρό αέρα ενός πάρκου ή μιας κοιλάδας σε εξοχικά happenings. Ο μαγαζάτορας είναι ο καραβανάς μας, το αλκοόλ η κουραμάνα μας, το τσιγάρο η κουβέρτα μας. Η μουσική το καψιμί μας, το ερωτικό φλερτ η παλιοσειρά μας, το after-party σεξ η μαλακία μας.

Ο κόσμος της διασκέδασης είναι κι αυτός ένας κόσμος προσομοιώσεων και ομοιωμάτων, ένας κόσμος κατασκευής και αυτοδιαχείρισης ταυτοτήτων, ένας κόσμος ταχύτατων μεταβολισμών. Όποιος καμώνεται σήμερα ότι διασκεδάζει ανόθευτα και αυθεντικά είναι αφελής ή, ακόμα χειρότερα, κρετίνος. Όλοι σήμερα διασκεδάζουμε «εύκολα, γρήγορα, ακούραστα, αβάδιστα, οικονομικά». Στις μικρές αγγελίες βρίσκεται μετουσιωμένο ολόκληρο το zeitgeist. Ψαρεύουμε στον ωκεανό της διασκέδασης με ένα δίχτυ φτιαγμένο από το ρομαντικό άπειρο. Γρήγορα πλήττουμε και αναζητάμε αλλού την πάντα διαφεύγουσα πλήρωση. Πού αλλού θα πάμε; Παίζει κανά παρτάκι; Την έπινα άλλη μια ποτάρα! Θα φέρω και drugs. Ένα σφηνάκι για τον δρόμο! Πάντα κάτι επιπλέον, πάντα κάτι αλλού. Και ποτέ πραγματικά δεν μένουμε, ποτέ πραγματικά δεν φεύγουμε. Διαρκώς ενεργητικοί, around, ασφυκτιούμε ανάμεσα σ' αυτό που είμαστε κι αυτό που θα μπορούσαμε δυνάμει να γίνουμε. Κι όσο δεν γινόμαστε απογοητευόμαστε, εκκενωνόμαστε από νόημα.

Ω, τι καταχνιά! Μας μαύρισες την ψυχή αδερφέ! Κι όμως, όλοι και όλες, λιγότερο ή περισσότερο, ακόμα και ασυναίσθητα, υποψιάζονται ότι κάπως έτσι πηγαίνει το πράγμα. Όλες οι αγελάδες είναι μαύρες. Το νιώθουν κάθε μέρα που περνά στο πετσί τους. Δεν χρειάζονται κανέναν ειδικό, κανέναν ειδήμονα, κανέναν επιστήμονα, κανέναν συγγραφέα, κανέναν ρήτορα να τους επισημάνει, να τους εξηγήσει, να τους ανοίξει τα μάτια, να τους κατευθύνει. Η εποχή του πατερναλισμού και της κοινωνικής κριτικής από καθέδρας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ευτυχώς, γιατί πέραν των άλλων ήταν αφόρητα ανιαρή και εξόχως ναρκισσιστική. Το μόνο που μας απομένει είναι να αφηγούμαστε διασκεδαστικές ιστορίες για τον κόσμο της διασκέδασης, να μοιραζόμαστε τα συν-αισθήματά μας και τα παθή-ματά μας, να ψηλαφούμε την πραγμάτωση μιας άλλης διασκέδασης, η οποία θα βρίσκεται σε ένταση με το πνεύμα της εποχής και θα εμπλουτίζει το πνεύμα απενεργοποιώντας το. Κι αυτό δεν προϋποθέτει μια νέα υπερ-θεωρία, αλλά στέρεες επιφάνειες μέσα στην υπερ-πραγματικότητα, διάρκειες μέσα στο αέναο παρόν, ελλείψεις μέσα στο πλεόνασμα, ψήγματα ευ-δαιμονίας μέσα στην ευ-τυχία, εικόνες πλήρωσης μέσα στην υπερ-αναπλήρωση, κόμβους ανεμελιάς μέσα στην επιμέλεια του εαυτού, μικρές ενσώματες λιποταξίες μέσα στα χαρακώματα της καθημερινότητας.